پیامک از یه دوست عزیز:
(( روزی که به دنیا آمدی هرگز نمی دانستی زمانی خواهد رسید که آرامش بخش روح و روان کی هستی که با بودن تو دنیا برایش زیباتر شده است.عاشقانه تولدت را تبریک میگویم.))
فکر کنم فهمیدین دیگه مناسبتش چیه؟
پس...
تولدم مبارک!!!!
پیامک از یه دوست:
همیشه سخت ترین نمایش به بهترین بازیگر تعلق داره,شاکی سختی های دنیا نباش شاید تو بهترین بازیگر خدایی
میدونم همه اینها شعاره،حرفه ، مزخرفه،یک لحظه نگاه اونا که میخوان حرف دلشونو بگن اما باز تو دلشون میریزن تا ته دل آدمو میلرزونه
بازیگرا بعد بازیشون حال میکنن ، عشق میکنن ، زندگی میکنن
پس کی میخواد این بازیگری ما تموم بشه ؟کی میخواد دستمزدمون گیرمون بیاد تا ما هم حال کنیم ، عشق کنیم، زندگی کنیم؟
زندگیمون که تموم شد. مگه چند سال میخوایم عمر کنیم؟
تا کی به خودمون امید بدیم که بالاخره روزای سختیمون تموم میشه؟تا کی دلخوش باشیم؟
فقط یک چیزی به همه اینها میارزه، به همشون
خدا زارایی داده بهمون که شریک این سختیمون هست
شاید بخاطر بودن همین هم سختیهامون بیشتره اما باز ته دلمون دلخوشیم این داشتنش و این دلخوشی به همشون میارزه ، واسه من که اینطوره
خدا را شکر
تقدیم به زریر
پروردگارا! ببخش مرا که از تمسخر دیگران لذت بردم.
پروردگارا! ببخش مرا که برای رسوا کردن دیگران تلاش کردم.
پروردگارا! ببخش مرا که نمازم، وقت یافتن گمشده های من است.
پروردگارا! ببخش مرا که نادانی دیگران را به رُخِشان کشیدم.
پروردگارا! ببخش مرا که برای همه گردن کشیدم، به غیر از خودم.
پروردگارا! ببخش مرا که دیگران را وادار به معذرت خواهی کردم.
پروردگارا! ببخش مرا که همه اش دعا کردم خدایا! مرا از شر خلق دور بدار و یک بار نگفتم: خلقت را از شر من دور دار.
پروردگارا! ببخش مرا که فکر و دلم از تو عزلت گزید و از گناه نه.
پروردگارا! ببخش مرا که هر چه با من مدارا کردی، من بر تو خیره سری کردم.
پروردگارا! ببخش مرا که آن قدر که بر بی منزلی و بی کاری و... گریستم، بر غم فراق از تو گریه نکردم.
پروردگارا! ببخش مرا که آن قدر که به فکر زیبایی ظاهر و مد لباس و... بودم، به فکر زیبایی و طهارت باطنم نبودم.
پروردگارا! ببخش مرا که بارها و بارها به دنبال جنازه این و آن رفتم و فقط
با یک «اِاِ» گفتن، از کنارش گذشتم و هنوز باورم نیست که من هم رفتنی هستم.
پروردگارا! ببخش مرا که با رفتار زشتم، دیگران را به دین بدبین کردم.
پروردگارا! ببخش مرا که در مجادله با این و آن فهمیدم که حق با من نیست؛ ولی به رو نیاوردم.
پروردگارا! ببخش مرا که برای نظرات دیگران، آن گونه که حق شان بود، ارزش قائل نشدم.
پروردگارا! ببخش مرا که با پرسش های مشکل از استادانم، خود را در چشم دیگران بزرگ جلوه دادم و استادانم را تحقیر کردم.
پروردگارا! ببخش مرا که موقع تعریف و تمجید دیگران، باورم شد که راستی راستی کسی هستم!
پروردگارا! ببخش مرا که تاب شنیدن تعریف از دیگران را نداشتم!
پروردگارا! ببخش مرا که توان حل مشکل دیگران را داشتم؛ ولی سکوت کردم و گفتم دردسر نمی خواهم.
پروردگارا! ببخش مرا که آن قدر که حسرت نداشته هایم را خوردم، شاکر داشته هایم نبودم.
پروردگارا! ببخش مرا که اگر ۱۰۰۰ تومانم گم شد، غصه دار شدم؛ ولی نمازم قضا شد و آن قدر غصه نخوردم.
پروردگارا! ببخش مرا که واله و شیدای مخلوقاتت شدم و خالقیتت را از یاد بردم.
پروردگارا! ببخش مرا که آن قدر که غصه روزی ام را خوردم، غصه آخرتم را نخوردم.
پروردگارا! ببخش مرا که مدام دروغ گفتم و توجیه کردم که دروغ مصلحتی بود.
پروردگارا! ببخش مرا که خود را به خواب زدم تا از انجام کاری که وظیفه ام بود، شانه خالی کنم.
پروردگارا! ببخش مرا که آن قدر که اهل حرف بودم، اهل عمل نبودم.
منبع:وبلاگ مصطفی